Parijs
Vorige week zonk de moed me heel even in de schoenen. Zaterdag 17/2 zou mijn workshop Straatfotografie in Parijs doorgaan. “Zou”, want vorige donderdag kreeg ik de ontnuchterende mail van Eurostar dat onze trein wegens stakingen werd geannuleerd. Met pijn in het hart moest ik dus de deelnemers laten weten dat de workshop uitgesteld werd. Tot mijn grote verbazing kon ik enkele uren later wel mijn tickets “omboeken” naar een andere trein… die reed op zelfde datum en tijdstip. Begrijpen wie begrijpen kan: een trein annuleren die je wel gewoon opnieuw kan reserveren. Jammer genoeg hadden de deelnemers van de workshop intussen ook al andere plannen waardoor we bleven bij het plan om uit te stellen naar een nieuwe datum. De vierhonderd euro extra kosten (de tickets voor de nieuwe datum waren duurder) zijn zuur maar beschouw ik dan maar als leergeld: volgende keer neem ik berichten over geannuleerde treinen met een korreltje zout… (Lees verder onder de foto’s)
Heerlijk verdwalen tussen de vintage spullen in het zonnetje…
Maar in plaats van bij de pakken te blijven zitten maakte ik er toch het beste van. Hanne en ik trokken dus toch, zonder cursisten, naar Parijs afgelopen weekend. Het hotel was sowieso gereserveerd en kon niet meer geannuleerd worden, dus wij MOESTEN wel gaan. Niet dat we dat erg vonden want een citytripje slaan we nooit af. Extra voordeel is trouwens dat ik nu de kans had om de workshop extra voor te bereiden. Het oorspronkelijke plan was om wat te improviseren en de route en te bezoeken plekken over te laten aan de sfeer van het moment, maar na afgelopen weekend heb ik een mooie route in mijn hoofd die bij de cursisten ongetwijfeld unieke foto-momenten gaat opleveren. Niet de stereotype plekken, maar een leuke tocht door minder bekende delen van Parijs. (Lees verder onder de foto’s)
Van deze dude kocht ik een oud foto-kadertje. Leuk detail: hij is een rasechte… Schot die nauwelijks een woord Frans kon!
Zelf had ik afgelopen weekend uiteraard ook mijn camera mee. Soms is dat gesleur er eerlijk gezegd ook te veel aan, want fotograferen blijft vaak ook wel afbreuk doen aan de sfeer van het moment. Maar ook hier was de samenloop van omstandigheden een beetje een zegen: de wetenschap dat ik binnenkort terug ga naar Parijs en dan sowieso een hele dag ga fotograferen samen met de cursisten, gaf me nu de gemoedsrust om ook heel wat momenten zonder camera door te brengen en te genieten van het moment. (Lees verder onder de foto’s)
Maar bloed kruipt natuurlijk en het spreekt voor zich dat ik ook wel wat foto-momenten heb genomen bij dit tripje. Sterker nog, ik heb mijn best gedaan om af te wijken van mijn geprefereerde stijl. Normaal gezien is straatfotografie voor mij een synoniem voor “zwartwit”. Maar bij de voorbereiding van mijn workshop kwam ik het werk van andere fotografen tegen dat mij inspireerde en motiveerde om ook in kleur te werken. Hoewel dat voor mijn nog altijd aanvoelt als een stijlbreuk en een beetje wringt, geef ik straatfotografie in kleur toch een kans. De basisregel moet wel zijn dat kleur een meerwaarde is in het beeld. Maar om de sfeer van het uiterst aangename, vroege lente-zonnetje te benadrukken vond ik in sommige beelden de kleur echt wel onontbeerlijk. (Lees verder onder de foto’s)
In andere foto’s, zoals die van het “voortuintje” van het onderkomen van een dakloze, helpt de kleur om het onderwerp herkenbaarder te maken. Ook de Space Invader street-art zou in zwartwit heel wat minder impact hebben. Wat die Space Invaders betreft: dat begint bij ons stilaan een obsessie te worden. Voor wie het niet kent: die invaders zijn het werk van een Parijse straatkunstenaar die heel de stad bezaait heeft met honderden (1500 intussen) unieke invaders. Je kan ze “flashen” met je smartphone om zo punten te scoren. “Pokemon Go” voor grote mensen dus. En hoewel het misschien een redelijk banaal concept lijkt, kan ik je verzekeren dat het ENORM verslavend is. Na enkele citytrips lopen Hanne en ik steevast door Parijs als twee onnozelaars die op elk kruispunt dwaas om zich heen kijken. Want op elk kruispunt kan er achter je ineens een space invader blijken te hangen zonder dat je die gezien of gescand hebt. Om de obsessie met die gepixelde dingen nog wat extra goed te praten: het is een absoluute aanrader voor wie “doelloos” wil rondlopen in Parijs zonder zich te vervelen. En dus ook de perfecte manier om een tochtje straatfotografie toch wat richting te geven. Een tripstick voor hipsters als je wil… Extra hint: je vindt ook Invaders in Brussel en Antwerpen, maar daar zijn ze heel wat zeldzamer…
Hoe dan ook: wat begon als een afknapper door bijna-maar-toch-niet-helemaal afgelaste treinen, eindigde alsnog in een leuk weekend waar ik binnenkort, samen met enkele foto-cursisten, de vruchten van zal plukken. De hamvraag zal vooral zijn: hou ik deze workshop bij een “one of a kind”, of maak ik er een vaste waarde van? Wat vinden jullie? Let me know!
C U Soon,
Roel