Polle en Parijs
Ik zat in Parijs toen ik las dat Mr. Paul, aka Lange Polle, gestorven was. Statistisch gezien was die kans groot in de tweede helft van 2025, want ik zat een week per maand in de lichtstad. Eerst was dat met wat tegenzin en schoorvoetend: geen zin om huis en lief achter te laten of mijn leven on hold te zetten voor wat meetings en een job. Maar het leven ging verder, het huis bleef waar het was en de rest… Tja. Ik besefte al gauw dat Parijs de plek was waar ik thuis kon komen. Even de boel laten voor wat het was en tijd om te focussen op andere dingen. Fotograferen, muziek luisteren, invaders zoeken (een streetart project in Parijs) mensen ontmoeten… Leven! (Lees verder onder de foto’s)
De werkdagen in Parijs waren lang en moeizaam, maar de avonden maakten alles goed. Met muziek in de oren dwaalde ik uren lang, ganse avonden, eindeloos door de talloze straten en steegjes. Op lange, warme zomeravonden was het licht en aangenaam, de Kuduro en Zouk muziek in mijn oren paste perfect bij de vibe. Op de minder zonnige avonden veranderde met het weer ook de muziek: Buraka Som Sistema en Die Antwoord maakten plaats voor Nina Simone en Edith Piaf maar één constante was er wel: de stad bleef een warm dekentje waarin de tijd vergeten werd en waar ik bleef genieten van de mensen, de straten, de café’s, vintage shops en restaurantjes. (Lees verder onder de foto’s)
Ik zat begin oktober op een metro, op weg naar Le Marais geloof ik (veruit de gezelligste buurt van de stad als je het mij vraagt) toen ik las dat Polle gestorven was. En met dat ene bericht veranderde de sfeer opnieuw. Simone en Piaf maakten in mijn oren plaats voor The Wolfbanes, Triggerfinger en The Lowriders. En met de muziek veranderde ook de stad rondom mij. De lichte dagen werden korter en de lange, koelere avonden brachten tristesse en somberheid. MIjn zwerftochten brachten me, weliswaar toevallig, in de minder gezellige buurten: Stalingrad, Boulevard de la Chapelle,… De troosteloosheid kon niet deprimerender en uitzichtlozer. (Lees verder onder de foto’s)
Ik zou hypocriet zijn als ik zei dat ik Polle kende. Onze paden kruisten elkaar enkele vluchtige keren. De laatste keer had ik, opnieuw, mijn camera vast en hij zijn hondje Alda. In de backstage van het Depot, vlak voor hij met de Lowriders ten podium trad, maakte ik dit portret. Ook al was die ontmoeting, zoals altijd bij zo een portret, heel erg kort, toch maakte iemand zelden zo veel indruk op me zoals Polle die avond. Zowel Polle zelf als het concert van The lowriders die avond zal ik nooit vergeten. Het bericht van zijn overlijden, bijna exact twee jaar later, heeft me aangegrepen en enkele sombere, Parijse, avonden bezorgd. Polle liet me niet los, de stad ook niet… (Lees verder onder de foto’s)
Nu, weer enkele weken later, is de muziek stilaan terug aan het veranderen. Mr. Paul maakt af en toe plaats voor dEUS en The War on Drugs. En da’s helemaal ok. Ondanks de lange avonden, de regen en de koude die hun intrede doen, is de stad terug een warme plek geworden en is de cirkel dus rond. Of Polle zelf ooit in Parijs geweest is weet ik niet. Maar voor mij zijn beiden voor altijd verbonden. Parijs brengt licht, Polle muziek en beiden warmte en goeie herinneringen.
Mijn huis staat er nog, vrienden, familie en lief wachten mij op als ik thuiskom en zoals zo vaak is ook nu de conclusie: laten we het leven vieren zolang we kunnen. Iets zegt me dat Polle hier volmondig mee akkoord zou gaan.
Bring us more women and bring us more wine. We’ll become violent as the bottle runs dry…
Santé,
Roel